Wyrok NSA z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. II FSK 1868/09

Przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie: NSA Grzegorz Borkowski, NSA Jan Rudowski (sprawozdawca), Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. Z. i W. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 135/09 w sprawie ze skargi M. Z. i W. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 8 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. Z. i W. Z. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 2.400,00 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 czerwca 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę M. i W. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 8 grudnia 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r.

Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym. Decyzją z dnia 14 sierpnia 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w W., określił skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizyczny za 2004 r. w wysokości 34 289 zł. Organ pierwszej instancji nie uznał wskazanych przez skarżących wydatków na cele mieszkaniowe objętych ulgą podatkową. Z treści załącznika do zeznania podatkowego (załącznik PIT-D - informacja o odliczeniu wydatków mieszkaniowych za 2004 rok) wynikało, że w roku podatkowym małżonkowie ponieśli wydatki na cele mieszkaniowe 124 120 zł, z czego do odliczenia od podatku na podstawie art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 zwanej dalej "u.p.d.o.f.") w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. przypadała kwota 28 134 85 zł. (nie więcej niż kwota należnego podatku). Zauważono, że skarżący odpowiadając na wezwanie do przedłożenia dokumentu potwierdzającego posiadanie wierzytelności w stosunku do S. J. K. sp. z o.o. w F. na dzień 31 grudnia 2004 r. przedłożył polecenia przelewu na ogólna kwotę 405.000 zł oraz faktury korygujące dotyczące zwrotu uprzednio zakupionego towaru handlowego na łączną kwotę 754.683,31 zł. Złożone zostały także dwie umowy cesji wierzytelności z dnia 31 grudnia 2004r. Pierwsza została zawarta pomiędzy skarżącym (cedentem), a G.K. (cesjonariuszem), który zgodnie z treścią umowy w zamian za sprzedane materiały budowlane tytułem zapłaty miał przyjąć od cedenta wierzytelność w kwocie 122.943 zł, w stosunku do S. J.K. sp. z o.o. Wskazano również, że należności wynikające z przelewu cesjonariusz może przeznaczyć wyłącznie na zakupione materiały budowlane od ww. spółki. Druga umowa została zawarta pomiędzy W.Z. (cedent) a M. Z. (cesjonariusz), w której cedent oświadczył, że jest wierzycielem S. J.K. sp. z o.o. z tytułu wzajemnych rozliczeń stron.