Wyrok NSA z dnia 8 października 2010 r., sygn. II OSK 1538/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska sędzia del. NSA Teresa Kobylecka (spr.) Protokolant Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 8 października 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 428/09 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2008 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 maja 2009r., sygn. akt VII SA/Wa 428/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2008r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że będąca przedmiotem kontroli decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2008r., utrzymująca w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] lipca 2001r., stwierdzającą nieważność decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w Piasecznie z dnia [...] lipca 1993r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia planu realizacyjnego i wydania pozwolenia na budowę budynku szopo-garażu na działce położonej przy ul. [...] w Konstancinie-Jeziorna (działka nr ew. [...]), wydana została po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2008 r., sygn. akt VII SA/Wa 1/08.

Sąd podkreślił, że postępowanie o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej, prowadzone na podstawie art. 156 § 1 k.p.a. jest nadzwyczajnym trybem postępowania i stanowi wyłom od zasady stabilności decyzji, stąd też ustalenie podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji musi być niewątpliwe. Celem postępowania nieważnościowego nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz przeprowadzenie weryfikacji ostatecznej decyzji z punktu widzenia tego, czy jest ona dotknięta jedną z wad kwalifikowanych, wskazanych w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Organ nadzorczy w tym postępowaniu orzeka wyłączenie kasacyjnie, stwierdzając nieważność decyzji albo jej niezgodność z prawem, a w przypadku braku przesłanek takiego orzeczenia odmawia stwierdzenia nieważności decyzji. Wśród przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. jest rażące naruszenie prawa (pkt 2), które określa się jako oczywiste naruszenie przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa jest wyraźne wskazanie, jaki konkretny przepis został naruszony, przy czym rozpoznając sprawę w omawianym trybie, organ orzekający bierze pod uwagę stan faktyczny i prawny obowiązujący w dacie wydania decyzji objętej wnioskiem.