Wyrok NSA z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. I FSK 1970/09

Podstawa rozstrzygnięcia określonego w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a zachodzić będzie tylko wówczas, gdy stwierdzone naruszenia procedury choćby hipotetycznie każą wnosić, że gdyby ich nie było, to rozstrzygnięcie prawdopodobnie byłoby inne.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Ryszard Mikosz, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 4 sierpnia 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 292/09 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 14 stycznia 2009 r. nr ... w przedmiocie określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za kwiecień 2007 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od P. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 3512 (trzy tysiące pięćset dwanaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 4 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 292/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z 14 stycznia 2009 r. nr ... w przedmiocie określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług za kwiecień 2007 r. uchylił zaskarżoną decyzję; stwierdził, że nie podlega ona wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku i zasądził zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że decyzją z 14 stycznia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego L. z 21 kwietnia 2008 r. w przedmiocie określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za kwiecień 2007 r. w wysokości 199.522,00 zł. Organy ustaliły, że 5 kwietnia 2007 r. podatnik dokonał sprzedaży nieruchomości położonych w L. przy ul. ... i ... na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego. Nieruchomość ta objęta jest jedną księgą wieczystą i składa się z dwóch działek: nr ... (niezabudowana) przy ul. ... i nr ... przy ul. ... (zabudowana). Sprzedaż nieruchomości dokumentują faktury nr ... i nr ... z 5 kwietnia 2007 r. W fakturach nieruchomość przy ul. ... objęta została zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej u.p.t.u.), a nieruchomość przy ul. ... objęta została zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. Z ustaleń kontroli wynika jednak, że działka przy ul. ... była niezabudowana, zaś dom mieszkalny znajduje się na działce przy ul. .... 26 października 2007 r. nabywcy nieruchomości przyjęli oświadczenie od sprzedawcy, że budynek mieszkalny faktycznie znajduje się na działce nr ..., a nie jak omyłkowo wskazano na działce nr .... Skoro sprzedaż działki przy ul. ... dotyczyła niezabudowanego gruntu, organ pierwszej instancji stwierdził, że nie miał do niej zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.