Wyrok NSA z dnia 12 maja 2009 r., sygn. II OSK 1713/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl (spr.) Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia del. WSA Wojciech Mazur Protokolant Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. K. - E. i B. N.- R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 602/08 w sprawie ze skargi I. K. - E. i B. N.- R. na uchwałę Rady Miasta Otwocka z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I. K. i B. N. - R. na uchwałę Rady Miasta Otwocka z dnia 23 grudnia 2003 r., nr XIV/136/03 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że I. K. oraz B. N. - R. wniosły skargę na uchwałę Rady Miasta Otwocka Nr XIV/136/03 z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu osiedla "Wioska Szwajcarska" w Otwocku opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego nr 47, poz.1302 z dnia 5 maja 2004 r. Wykazując swój interes prawny w sprawie I. K. wskazała, iż jest współwłaścicielką działki nr [...] z obrębu nr [...] z budynkiem przy ulicy [...], które nabyła umową notarialną z dnia [...] lipca 2006 r. B. N. - R. jest natomiast współwłaścicielką działki nr [...] z budynkiem przy ulicy [...], które nabyła umową notarialną z dnia [...] listopada 2004 r. W skardze podniesiono, że obie skarżące zawarły przedwstępne umowy nabycia nieruchomości na terenie osiedla w okresie I etapu jego realizacji, pod rządami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą nr XVI/126/99 Rady Miasta Otwocka z dnia 26 października 1999 r. (umowy z dnia 29 maja 2003 r. i z dnia 11 września 2003 r.). Uchwała z 1999 r. dopuszczała wyłącznie ekstensywną zabudowę mieszkaniową i ochronę leśno-wydmowego charakteru terenu. Skarżące nabyły zatem prawo, a zarazem obowiązek zakupu nieruchomości na terenie kameralnego osiedla domów jednorodzinnych i niskich apartamentowców w lesie. Ponadto, ówczesny plan miejscowy zakładał parkowanie samochodów jedynie w garażach budynków oraz na wspólnym parkingu położonym bezpośrednio przy wjeździe na osiedle. Plan ograniczał również ciągi komunikacyjne, wyłączając z ruchu kołowego centralną część osiedla, przy której położone są domy skarżących. Podjecie zaskarżonej uchwały istotnie pogorszyło sytuację skarżących, gdyż doprowadziło do całkowitej zmiany charakteru osiedla, niemożliwego do zaakceptowania zagęszczenia zabudowy oraz zwiększenia liczby pojazdów i wprowadzenia ruchu kołowego na teren całego osiedla. W bezpośrednim sąsiedztwie domów skarżących, gdzie miała przebiegać leśna ścieżka piesza, znajduje się obecnie ruchliwa ulica wewnętrzna, przy której ciasno parkują samochody. Skarżące przekazały deweloperowi środki finansowe, na podstawie których realizował inwestycję, nie dysponowały jednak prawem do uczestnictwa w procedurze uchwalania planu gwarantującej im ochronę sądową naruszanych praw. W wyniku uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego zmniejszyła się część wspólna osiedla na rzecz terenów budowlanych podlegających sprzedaży innym osobom, kosztem własności skarżących. Jednocześnie, proporcjonalnie zwiększył się udział powierzchni przeznaczonej na komunikację oraz parkingi. Uchwalenie planu spowodowało więc odebranie skarżącym części udziału w gruntach leśnych osiedla i przeznaczenie ich na cele zabudowy oraz przekształcenie należących do skarżących wspólnych gruntów leśnych na cele komunikacji. Pomimo zatem faktu, iż w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały skarżące nie były jeszcze właścicielkami nieruchomości, za które uiściły opłatę (właścicielem tym był tymczasowo deweloper), uchwała naruszyła interes prawny skarżących, co daje podstawę do kwestionowania uchwały w trybie art.101 ustawy o samorządzie gminnym.