Wyrok NSA z dnia 10 marca 2009 r., sygn. II FSK 1806/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędziowie NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), WSA del. Anna Znamiec, Protokolant Katarzyna Pawłowska, po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 192/07 w sprawie ze skargi "I." Sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 7 listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz "I." Sp. z o.o. w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 1806/07

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 18 września 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 192/07, uchylił zaskarżoną przez "I" Sp. z o.o. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 7 listopada 2006 roku w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oraz poprzedzające ją postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 21 sierpnia 2006 roku. Sąd stwierdził także, że rozstrzygnięcia te nie mogą być wykonane w całości. Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia 7 listopada 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 21 sierpnia 2006 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Skarżąca spółka wnioskiem, który wpłynął do Naczelnika Urzędu Skarbowego w dniu 22 maja 2006 r. zwróciła się o udzielenie informacji w zakresie stosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - dalej "u.p.d.o.p.". Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynikało, że spółka zawiera jako finansujący umowy leasingu operacyjnego i finansowego ze swoimi klientami. Po zakończeniu podstawowego okresu umowy leasingu operacyjnego oraz finansowego spółka przenosi na korzystających własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem umów przy czym, w przypadku leasingu operacyjnego, cena określona w umowach sprzedaży nie jest niższa od hipotetycznej wartości netto przedmiotów umów, zaś w przypadku leasingu finansowego, cena określona w umowach sprzedaży może znacznie odbiegać od wartości rynkowej przedmiotów umów. Spółka wyjaśniła, że chce umożliwić swoim klientom przedłużanie i skracanie zawieranych umów leasingu. Po skróceniu bądź przedłużeniu umowy leasingu operacyjnego albo finansowego zawarte umowy, zdaniem spółki, będą spełniać warunki, o których mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.