Wyrok NSA z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. II FSK 840/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Jan Rudowski, WSA del. Ludmiła Jajkiewicz, Protokolant Joanna Drapczyńska, po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 24 października 2007 r. sygn. akt I SA/Lu 395/07 w sprawie ze skargi A. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 4 stycznia 2005 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej w sprawie restrukturyzacji zaległości podatkowych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 października 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 395/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę A. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 4 stycznia 2005 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie restrukturyzacji zaległości podatkowych.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzją z 4 stycznia 2005 r. Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 27 października 2004 r. o stwierdzeniu nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 15 lipca 2004 r., która uchylała decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia 14 kwietnia 2004 r. Uzasadniając swoje stanowisko organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania w sprawie oraz powołał się na ustalenia faktyczne organu pierwszej instancji, który ustalił, iż A. L. w dniu 14 listopada 2002 r. złożył do Urzędu Skarbowego w K. wniosek o restrukturyzację zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za miesiące maj - grudzień 1994 r. i styczeń - grudzień 1995 r., zaś Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. decyzją z dnia 28 listopada 2002 r. ustalił ogólną kwotę należności objętych postępowaniem restrukturyzacyjnym w wysokości 694.504,70 zł oraz opłatę restrukturyzacyjną. Jednakże, mimo, że podatnik spełnił warunki restrukturyzacji wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 2 - pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o restrukturyzacji, działania podjęte przez przedsiębiorcę nie przyniosły skutku w postaci poprawy sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. Wobec tego kolejną decyzją z dnia 14 kwietnia 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego umorzył postępowanie restrukturyzacyjne na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o restrukturyzacji. Dyrektor Izby Skarbowej w L. uznał zasadność odwołania podatnika i decyzją z dnia 15 lipca 2004 r. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego. Po ponownej analizie materiału dowodowego tej sprawy w dniu 13 sierpnia 2004 r. z urzędu postanowił o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 15 lipca 2004 r. i decyzją z dnia 27 października 2004 r. stwierdził nieważność tej decyzji, za powód podając fakt, iż organ odwoławczy nie uwzględnił zmiany stanu prawnego w zakresie procedury udzielania pomocy publicznej dla przedsiębiorców, która nastąpiła w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej. A. L. odwołał się od tej decyzji wnosząc o jej uchylenie i o umorzenie postępowania w sprawie, argumentując m.in., że rażące naruszenie prawa nie musi wprost uzasadniać stwierdzenia nieważności, zwłaszcza gdy stwierdzenie nieważności godzi w ważny interes podatnika oraz, że to bezczynność i opieszałość organów podatkowych doprowadziła do tego, że mimo spełnienia wszystkich warunków ustawy restrukturyzacyjnej podatnik został pozbawiony możliwości umorzenia należności podlegających restrukturyzacji, co podważa zasadę działania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania A. L., utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 27 października 2004 r., argumentując, że Naczelnik urzędu Skarbowego nie naruszył ustawowego terminu przewidzianego na wydanie decyzji administracyjnej, więc zarzut opieszałości nie ma racji bytu, natomiast pozostawienie w obiegu prawnym decyzji wydanej z rażącym naruszenie prawa prowadziłoby do złamania art. 120 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - zwanej dalej ord. pod.