Wyrok NSA z dnia 15 października 2009 r., sygn. I FSK 1380/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edmund Łój, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Ryszard Pęk (sprawozdawca), Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 15 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Łd 1382/07 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 22 października 2007 r. nr (...) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za maj 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 22 października 2007 r. (...), utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia 31 maja 2007r. (...) określającą M.M. (dalej: skarżącym) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiąc maj 2002r. w wysokości 7.709 zł.

Powyższy wyrok wydano w oparciu o następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W prowadzonej ewidencji zakupów skarżący, prowadzący Przedsiębiorstwo PHU "M", zajmujące się sprzedażą detaliczną paliw płynnych, zaewidencjonował i rozliczył w deklaracji VAT-7 za maj 2002 r. faktury VAT: z dnia 24 maja 2002 r., nr 107/02 oraz z dnia 25 maja 2002r., nr 108/02, dokumentujące zakup paliwa (benzyny Pb 95 i oleju napędowego) od firmy G.O., M.T "I.T." s.c. z siedzibą w R.. Organy podatkowe, w następstwie przeprowadzenia postępowania podatkowego, zakwestionowały wymienione faktury przyjmując, że nie odzwierciedlały one rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. Ustaliły bowiem, że firma "I.T." nie miała prawa dysponowania towarem ujawnionym na tych fakturach i faktycznie go nie posiadała, gdyż jego rzeczywistym dysponentem był jej wspólnik - M.T. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, powyższe ustalenie wynikało jednoznacznie z zabranego w sprawie materiału dowodowego. W uzasadnieniu decyzji utrzymującej w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. podkreślił, że w akcie oskarżenia (sygn. akt VI Ds.l/03/S) w sprawie przeciwko A.N. i innym (w tym przeciwko M.T.), przedstawiono przestępczy proceder, z którego wynikało, że działania przestępne oparte były na dwóch głównych filarach, a mianowicie wykorzystywaniu znacznych różnic w stawkach akcyzy na paliwa płynne i inne produkty, oraz na sieci fikcyjnych firm utworzonych dla ukrycia procederu. Opierając się na ustaleniach wynikających z aktu oskarżenia, organ II instancji stwierdził, że w przestępczym schemacie rolę centralną zajmowała firma F.H.U. "P.C." I.N., która mieszała zakupione w rafineriach komponenty, z których powstawało paliwo, sprzedawane następnie jako paliwo pełnowartościowe, głównie "strukturze włoszczowskiej", kierowanej przez M.T. Dyrektor Izby Skarbowej w L. wskazał w uzasadnieniu decyzji, że M. T. i podlegli mu podejrzani zakładali samoistne podmioty gospodarcze, które we własnym imieniu dostarczały paliwo odbiorcom detalicznym. Firmy te, jak zaznaczył, "legalizowały" paliwo już we własnej dokumentacji handlowej, wykorzystując fikcyjne faktury VAT wystawione przez firmy "K.T." i "D.Z.". Powyższe ustalenia - jak podkreślono w uzasadnieniu decyzji - wynikały z wyjaśnień M.T. złożonych w postępowaniu karnym, który przyznał się do zarzucanych mu czynów. Dyrektor Izby Skarbowej zaznaczył ponadto, że organ I instancji uzyskał informację od Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. zawartą w piśmie z dnia 11 grudnia 2003 r., że z prowadzonych przez "I.T." rejestrów wynika, że w okresie od marca do maja 2002 r. firma ta dokonywała zakupu paliwa tyko od firm: Przedsiębiorstwo {...} "M.O.", "P.M." oraz "K.T.". Czynności kontrolne podjęte celem weryfikacji faktur VAT wystawionych przez wymienione wyżej podmioty okazały się bezskuteczne, gdyż ich właściciele nie przedstawili żadnych dokumentów. Opierając się na przytoczonych w wymienionym wyżej piśmie fragmentach zeznań przedstawicieli tych firm: J.D. i J.N. oraz na zeznaniu pełnomocnika firmy "K.T.", A. R., złożonego do protokołu, który został włączony do akt podatkowych sprawy, organ odwoławczy stwierdził, że nie dał wiary w to, że firma "I.T." s.c. nabywała od nich paliwo. Dodał przy tym, że nie kwestionuje okoliczności wystawienia faktury VAT, dokonania przelewu i faktu nabycia przez skarżącego spornego paliwa, lecz to, że sprzedawcą tego paliwa była spółka "I.T.". W rezultacie organ II instancji przyjął, że skarżący nie był uprawniony do obniżenia należnego podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa od tej firmy w maju 2002 r. W oparciu o tak przedstawiony stan faktyczny, powołując się między innymi na § 48 ust. 4 pkt. 1 lit. a) oraz pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm. - dalej: rozporządzenie), Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, określającą zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za maj 2002 r. Organ odwoławczy - w odpowiedzi na zarzuty zawarte w odwołaniu - nie zgodził się z zarzutem naruszenia prawa do czynnego udziału strony w postępowaniu i za zgodne z treścią art. 181 Ordynacji podatkowej uznał włączenie przez organ I instancji do akt sprawy m.in. dowodów nadesłanych z Prokuratury Okręgowej w K., zebrane w toku postępowania karnego toczonego przeciwko A.N. i innym. W nawiązaniu do treści art. 181 i art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej podniósł, że nie istnieje prawny nakaz powtórzenia w toku postępowania podatkowego przesłuchania świadka, który zeznawał w postępowaniu karnym i że skorzystanie z tak uzyskanych zeznań samo w sobie nie naruszało zasady czynnego udziału strony w postępowaniu podatkowym, ani też jakichkolwiek innych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.