Wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2008 r., sygn. I OSK 713/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Rajewska - spr., Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska, Sędzia del. WSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz, Protokolant Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 9 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Bd 1061/06 w sprawie ze skargi P. B. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydalenia ze służby oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2007 r. sygn. akt IISA/Bd 1061/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę P. B. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydalenia ze służby.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Komendant Powiatowy Policji w I. orzeczeniem Nr [...] z dnia [...] wymierzył P. B. karę wydalenia ze służby, uznając go winnym tego, iż w dniu 13 maja 2005 r., jako funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w I., podczas wykonywania czynności służbowych, nie dopełnił ciążących na nim obowiązków oraz nie zareagował na wystawienie przez funkcjonariusza Policji R. W. fikcyjnego mandatu karnego za rzekome popełnienie wykroczenia drogowego przez P. Z. w trakcie kierowania przez niego samochodem marki [...]nr rej. [...] i nie uniemożliwił przyjęcie od niego korzyści majątkowej w kwocie 100 złotych, a ponadto nie zawiadomił o powyższym fakcie swoich przełożonych, działając tym samym na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn z art. 132 ust. 3 pkt.3 ustawy o Policji w związku z art. 231 § 1 Kodeksu karnego.

Komendant Wojewódzki Policji w B. po rozpatrzeniu odwołania P. B. dnia 19 września 2006 r. powyższe orzeczenie utrzymał w mocy. W motywach swego orzeczenia organ odwoławczy wskazał, iż w dniu 23 maja 2006 r. zostało wszczęte postępowanie dyscyplinarne wobec P. B. w związku z uzyskaniem z Prokuratury Rejonowej w I. informacji o przedstawieniu wymienionemu policjantowi zarzutu popełnienia opisanego czynu. W dniu 26 maja 2006 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w I. sporządził i skierował do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu akt oskarżenia przeciwko st. post. P. B. oraz sierż. R. W. Dowody ze sprawy karnej stanowiły główny materiał dowodowy w postępowaniu dyscyplinarnym. W ich świetle za wiarygodne należy uznać zeznania P. Z., z których wynika, iż wręczył policjantom korzyść majątkową za wystawienie fikcyjnego mandatu kredytowego, mającego uwiarygodnić, że jego pojazd znajduje się na terytorium kraju. P. Z. w toku przesłuchiwania go w charakterze podejrzanego w sprawie dotyczącej zawiadomienia o niepopełnionym przestępstwie kradzieży samochodu, opisał okoliczności wręczenia przedmiotowej korzyści majątkowej, nie podając nazwisk policjantów ani nawet tego, z jakiej są jednostki, a zatem nie może być mowy o pomówieniu obwinionych policjantów. Za wiarygodnością zeznań P. Z. przemawiają również okoliczności związane z wystawieniem mandatu. Zaginął mianowicie notatnik służbowy R. W., w którym powinien znajdować się zapis przebiegu służby w dniu 12/13 maja 2005 r., w tym podana marka i numer rejestracyjny pojazdu, którym poruszał się P. Z. Natomiast P. B., wbrew obowiązkowi, nie udokumentował w swoim notatniku służbowym faktu ubezpieczania R. W. podczas podjętych czynności wobec P. Z. Na okoliczność wystawienia mandatu nie została sporządzona również karta rejestracyjna Prd-5 (według starego nazewnictwa karta Mrd-5) w celu nałożenia punktów karnych na sprawcę wykroczenia drogowego ani notatka dotycząca skontrolowania pojazdu marki [...], którą należy spisać w przypadku braku możliwości sprawdzenia pojazdu i osoby w zbiorze informatycznym (KSIP). Komendant Wojewódzki Policji w B. odmówił natomiast wiary zeznaniom świadków A. G. i M. Ł., którzy oświadczyli, iż nic o wystawieniu fikcyjnego mandatu nie wiedzą, bowiem przyznanie się do udziału w sprawie mogłoby ich narazić na odpowiedzialność karną. Za niewiarygodne uznano też relacje obu obwinionych, uznając, że ich wyjaśnienia stanowią przyjętą przez nich linię obrony.