Wyrok NSA z dnia 16 maja 2007 r., sygn. II OSK 746/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) sędzia NSA Zofia Flasińska Protokolant Katarzyna Latuszek po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 1970/05 w sprawie ze skargi S. G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] sierpnia 2005r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania dokumentu potwierdzającego obywatelstwo polskie 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców na rzecz skarżącego S. G. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] sierpnia 2005 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] lipca 2005 r., na mocy których odmówiono S. G. wydania dokumentu potwierdzającego posiadanie obywatelstwa polskiego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w dniu 11 lutego 1959 r. skarżący złożył podanie do Rady Państwa o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego w związku z wyjazdem na pobyt stały do Izraela. Po przyjeździe do Izraela, w dniu 31 stycznia 1960 r., skarżący nabył obywatelstwo izraelskie. Zdaniem organów administracji publicznej, warunek uzyskania zezwolenia na zmianę obywatelstwa został spełniony, ponieważ w tym przypadku miała zastosowanie uchwała Nr 5/58 Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na pobyt stały do państwa Izrael, a zatem skarżący utracił obywatelstwo polskie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie podzielił tego stanowiska i uzasadniając uchylenie decyzji administracyjnych obu instancji stwierdził, że uchwała Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r. Nr 5/58, w stosunku do osób, które podania o zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego złożyły po jej podjęciu, nie stanowiła zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego ze skutkiem utraty tego obywatelstwa. Powołując się na stanowisko wyrażone m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2005 r., II OSK 267/05, sąd pierwszej instancji podkreślił, że omawiana uchwała w stosunku do skarżącego, który złożył wniosek o zezwolenie na zmianę obywatelstwa w 1959 r., mogła być traktowana jedynie jako przyrzeczenie udzielenia zezwolenia na zmianę obywatelstwa. Nie można bowiem przyjąć, że zezwolenie może dotyczyć wniosków jeszcze nie złożonych i mieć charakter generalnej zgody udzielanej na przyszłość.