Wyrok NSA z dnia 25 lipca 2007 r., sygn. II OSK 1250/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Włodzimierz Ryms Sędziowie Jacek Chlebny Roman Ciąglewicz ( spr.) Protokolant Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 2118/05 w sprawie ze skargi K. T. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza na rzecz skarżącego K. T. od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Uzasadnienie.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa 2118/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji, w sprawie ze skargi K. T. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, z dnia [...] nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Opolskiego, z dnia [...], nr [...], odmawiającą stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez K. T.

Wyrok wydany został w następujących okolicznościach sprawy.

Wskazaną wyżej decyzją z dnia [...], Wojewoda Opolski, na podstawie art. 17 ust.4 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz.353 ze zm.), rozstrzygnął wniosek K. T. o stwierdzenie posiadania przez wnioskodawcę obywatelstwa polskiego. Organ pierwszej instancji ustalił, że wnioskodawca urodził się 30 marca 1955 r. w P., jako syn J. i M. Do 1967 r. mieszkał w K. Wówczas rodzice wnioskodawcy złożyli, w imieniu własnym i małoletniego syna K., prośbę o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego do Rady Państwa. K. T. wyjechał na pobyt stały do Republiki Federalnej Niemiec na podstawie wpisu do dokumentu podróży matki. Do czasu wyjazdu z Polski K. T. posiadał obywatelstwo polskie. Organ pierwszej instancji uznał, że wymagana przez art. 13 ustawy zgoda władzy polskiej na zmianę obywatelstwa, w stosunku do osób, które deklarowały narodowość lub pochodzenie niemieckie oraz chęć wyjazdu do RFN na pobyt stały, została wyrażona w akcie szczególnym, jakim była uchwała Rady Państwa nr 37/56, z dnia 16 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom niemieckim. Otrzymanie dokumentu podróży, który był wydawany tylko i wyłącznie osobom wyjeżdżającym na podstawie uchwały Rady Państwa nr 37/56, związane było z zezwoleniem na zmianę obywatelstwa polskiego. Według organu, K. T. utracił zatem obywatelstwo polskie, na podstawie art. 13 ust.1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim. W odwołaniu K. T. podniósł, że jednym z dwóch niezbędnych warunków utraty obywatelstwa polskiego było uzyskanie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego w drodze indywidualnego aktu administracyjnego Rady Państwa. Takiego aktu wobec rodziców K. T. nie wydano. Tym samym nie został spełniony wobec niego jeden z dwóch niezbędnych warunków utraty obywatelstwa. Indywidualnego zezwolenia na zmianę obywatelstwa nie mogła zastąpić generalna uchwała Rady Państwa.