Wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2007 r., sygn. II FSK 860/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędzia NSA Krystyna Nowak, Sędzia NSA Jan Rudowski, Protokolant Anna Dziewiż, po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ryszarda R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2858/05 w sprawie ze skargi Ryszarda R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 31 sierpnia 2005 r. (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, III SA/Wa 2858/05, oddalił skargę Ryszarda R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 31 sierpnia 2005 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. Jak wskazano w uzasadnieniu powyższego wyroku, organy podatkowe ustaliły, iż Teresa i Ryszard R. nabyli w 1998 r. od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nieruchomość składającą się z gruntu oraz usytuowanego na nim osiemnastorodzinnego, trzykondygnacyjnego /dwie kondygnacje wybudowane, trzecia w budowie/ budynku mieszkalnego w stanie surowym. Po dokonaniu podziału nieruchomości, w 2000 r. Skarżący ustanowili odrębną własność dwunastu lokali oraz sprzedali dwa lokale mieszkalne wraz z przynależnymi pomieszczeniami /strychem i piwnicą/ i związanymi z nimi prawami oraz niezabudowanymi działkami. Z treści aktów notarialnych dotyczących umów sprzedaży ww. nieruchomości wynikało, że już w 1998-1999 r. Skarżący zawierali przedwstępne umowy sprzedaży z przyszłymi nabywcami lokali. W latach 2001-2002 Strona dokonała dalszej sprzedaży nabytych nieruchomości i praw majątkowych. Powołując się na definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 2 obowiązującej do końca 2000 r. ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./ oraz w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1996 r., III RN 41/96, Dyrektor Izby Skarbowej uznał, iż w 2000 r. podatnik obok działalności w zakresie usług stolarskich, produkcji i handlu pod nazwą "D." prowadził również działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży lokali mieszkalnych i związanych z nimi praw oraz niezabudownych działek. Skoro bowiem - zdaniem organu - czynności te wykonywane były wielokrotnie i w celach zarobkowych, to w sprawie nie miał zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ - zwanej dalej p.d.o.f. - w brzmieniu obowiązującym w 2000 r., a uzyskane przez Skarżącego przychody podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych jako przychody z działalności gospodarczej. Kwotę przychodu organy podatkowe ustaliły w oparciu o akty notarialne z dnia 10 maja 2000 r. i z dnia 15 grudnia 2000 r., a kwotę nakładów poniesionych na dokończenie zakupionego budynku na podstawie przedstawionych przez Stronę dokumentów. Odnosząc się do zarzutów strony dotyczących nieuznania za koszt własnego wkładu pracy organ podatkowy powołał się na art. 23 ust. 1 pkt 10 p.d.o.f., w którym wskazano, iż w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów znajduje się m.in. wartość pracy własnej podatnika, jego małżonka oraz małoletnich dzieci. Organy uznały ponadto za bezprzedmiotowe żądanie podatnika przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność wartości nakładów poczynionych na wykończenie budynku. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, w przedmiotowej sprawie taka konieczność nie istniała, skoro wartość pozostałych nakładów /poza pracą własną podatnika/ przyjęto na podstawie dostarczonych przez niego rachunków i faktur i uznano je za koszt uzyskania przychodów.