Wyrok NSA z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. I OSK 859/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędziowie NSA Janina Antosiewicz, Anna Łuczaj, Protokolant Joanna Szcześniak, po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Śląskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 maja 2005 r. sygn. akt 4 II SA/Ka 1908/03 w sprawie ze skargi A. T. na orzeczenie Śląskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie wydalenia ze służby oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 10 maja 2005 r., sygn. akt 4 II SA/Ka 1908/03 uwzględnił skargę A. T. na orzeczenie Śląskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Katowicach z [...], nr [...] i uchylił zaskarżoną orzeczenie oraz utrzymane nim w mocy orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w [...] z [...] nr [...] w części orzekającej o uznaniu A. T. winnym popełnienia przewinień dyscyplinarnych i wymierzeniu kary dyscyplinarnej wydalenia skarżącego ze służby w Policji. W uzasadnieniu Sąd uznał, że orzeczenia organów obu instancji nie są zgodne z prawem. Podkreślił, że orzeczenia te uchybiają w sposób mający wpływ na wynik sprawy przepisowi § 26 ust. l i ust. 3 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu udzielania wyróżnień oraz przeprowadzania postępowania dyscyplinarnego w stosunku do policjantów (Dz. U. nr 4 poz. 11). Stanowi on, że uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na jakich się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, nadto wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Nie dostrzegł organ odwoławczy, iż przepisy cyt. rozporządzenia sytuują go na równi z organem pierwszej instancji, jak chodzi o obowiązek merytorycznego rozpatrzenia sprawy. W braku szczególnych reguł, przywołać bowiem należy utrwalone stanowisko, wedle którego organy administracyjne obu szczebli są powołane do wydania rozstrzygnięcia uwzględniającego istniejący w dacie orzekania stan faktyczny i prawny, na podstawie materiału zebranego w postępowaniach przed organami obu instancji. Organ wyższego stopnia nie jest powołany wyłącznie do kontroli zgodności z prawem decyzji wydanej w pierwszej instancji ani wyłącznie do oceny zasadności zarzutów odwołania. Oznacza to, że wydane przezeń orzeczenie winno zawierać zarówno pełne ustalenia faktyczne, jak też wskazanie dowodów, na jakich organ się oparł, ich ocenę wiarygodności oraz rozważania faktyczne i prawne, wraz z oceną zarzutów odwołania (art. 107 § 3 kpa w zw. z § 45 cyt. rozporządzenia). Tymczasem zaskarżone orzeczenie tym zasadom uchybiło. Organ odwoławczy ograniczył się bowiem do oceny poprawności przeprowadzonego dotychczas postępowania, trafności wydanego w jego wyniku orzeczenia, oraz częściowo tylko i pokrótce przeanalizował zarzuty odwołania. W uzasadnieniu swego orzeczenia nie przedstawił faktów, które uznał za udowodnione, nie dokonał żadnej oceny zebranych dowodów, nie dał wyrazu analizie faktycznej i prawnej. W szczególności zaś nie rozważył twierdzeń skarżącego, że wskutek kolizji doznał on urazu głowy i zaburzeń świadomości, co stało się przyczyną oddalenia się z miejsca zdarzenia. Nie odniósł się też w żaden sposób do przestawionej karty informacyjnej z izby przyjęć, w której odnotowano podejrzenie wstrząśnienia mózgu u A. T. Tymczasem okoliczności podnoszone konsekwentnie przez skarżącego tak w trakcie postępowania dyscyplinarnego, jak i w odwołaniu od orzeczenia pierwszoinstancyjnego, miały decydujące znaczenie dla oceny drugiego z czynów. Organ odwoławczy ograniczył swoje wywody dotyczące postępowania dowodowego do stwierdzenia, iż dokonana przez Komendanta Powiatowego Policji ocena dowodów jest trafna. Wątpliwości Sądu budziły podstawy tego kategorycznego stwierdzenia, w sytuacji, gdy w decyzji organu pierwszej instancji żadnej oceny dowodów nie dokonano, ograniczając się wyłącznie do powołania tych, na których organ oparł swoje niepełne ustalenia faktyczne. W tym stanie rzeczy zwłaszcza, gdy zważyć na identyczne braki w uzasadnieniu orzeczenia Komendanta Powiatowego Policji, zajęte przez organy obu instancji stanowisko oraz zaprezentowane wywody musiały zostać uznane za gołosłowne i naruszające zasady prowadzenia postępowania dyscyplinarnego, w tym też w zakresie oceny wiarygodności dowodów wyrażonej w § 24 ust, l cyt. rozporządzenia, zaś wydane orzeczenia za uchylające się spod oceny legalności.