Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2005 r., sygn. FSK 2677/04

Postępowanie i postanowienia z art. 34 par. 1 ustawy z dnia 17 VI 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. , Dz. U. z 2002 r., Nr 110, poz. 968 ze zm.) są bezprzedmiotowe, gdy wierzyciel i organ egzekucyjny to ta sama jednostka organizacyjna (ten sam podmiot).

Postanowieniem z dnia 19 I 2004 r., (Nr PD.3-4117/181/2003) Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie, po rozpatrzeniu zażalenia Andrzeja I. na postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 27 XI 2003 r., (Nr D-1/410/690-2/2003), utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.Z uzasadnienia postanowienia wynika, iż decyzją z dnia 4 XI 2003 r. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Lublinie orzekł o zabezpieczeniu na majątku podatnika należności podatkowej wraz z odsetkami w kwocie 56 561,50 zł na poczet zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. W związku z powyższą decyzją organ egzekucyjny zarządził zabezpieczenie tych należności, w stosunku do którego pełnomocnik podatnika wniósł zarzuty zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego i zarzut nieistnienia obowiązku.Zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami (art. 34 § 1 w zw. z art. 17 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji), stanowisko w sprawie zgłoszonych zarzutów zajął wierzyciel, tj. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w Lublinie, wydając postanowienie z dnia 27 XI 2003 r., w którym odmówił uwzględnienia zarzutu nieistnienia obowiązku i wskazał, że zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego będzie odrębnie przez organ egzekucyjny rozpatrzony.

Na powyższe postanowienie pełnomocnik podatnika złożył zażalenie, wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości. Zarzucił, iżzaskarżone postanowienie jest kontynuacją działań organu podatkowego I instancji zmierzających do zastraszenia podatnika. Podał, iż zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. przedawni się z końcem 2003 r. i w tym czasie nie jest możliwe wydanie decyzji przez organy podatkowe obu instancji. Oznacza to, że postępowanie na podstawie art. 70b Ordynacji podatkowej będzie umorzone i w tej sytuacji zażalenie zasługuje na uwzględnienie.Rozpoznając zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł podstaw do jego uwzględnienia i utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji. Podał, że decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. została doręczona w dniu 17 XII 2003 r. Zastosowano również środek egzekucyjny w postaci zajęcia wynagrodzenia za pracę i o zastosowaniu tego środka zawiadomiono podatnika, tym samym przypuszczenia" strony odnośnie przedawnienia zobowiązania są błędne.W ocenie organu odwoławczego dokonane zabezpieczenie było w pełni zasadne a zarzut nieistnienia obowiązku w tym stanie rzeczy nie może zasługiwać na uwzględnienie.Ponadto zauważył, że wszelkie zarzuty dotyczące rozstrzygnięcia zawartego w decyzji administracyjnej mogą być rozpatrywane tylko w drodze postępowania zmierzającego do jej wzruszenia, w trybie przewidzianym przepisami Ordynacji podatkowej.