Wyrok NSA z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. I OSK 428/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędziowie NSA Krystyna Borkowska, Wojciech Chróścielewski (spr.), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Elżbiety P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 6 stycznia 2005 r. sygn. akt II SA/Wr 445/03 dotyczącego sprawy ze skargi Elżbiety P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 9 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie zapomogi pieniężnej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 stycznia 2005 r., II SA/Wr 445/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę Elżbiety P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 9 grudnia 2002 r. /w wyroku błędnie podano 2003 r./ (...) w przedmiocie zapomogi pieniężnej. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Decyzją z 30 października 2002 r. Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w D. odmówił uchylenia, w trybie wznowienia postępowania, własnej decyzji z 25 stycznia 2000 r. wydanej na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491/ o odmowie udzielenia Elżbiecie P. jednorazowej zapomogi pieniężnej w wysokości 3.000 zł. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z 9 grudnia 2002 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji z 30 października 2002 r. Organ odwoławczy uznał, że brak podstaw do przyjęcia, iż straty poniesione przez stronę w gospodarstwie domowym zaistniały w związku z powodzią z lipca 1997 r. W uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę Elżbiety P. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że przepis art. 1 ust. 1 ustawy o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. przewidywał, że jednorazowa zapomoga pieniężna przysługuje osobom, które wskutek powodzi poniosły straty w gospodarstwie domowym w wyniku zalań mieszkań. Przyznanie zapomogi uzależnione jest od kumulatywnego spełnienia przesłanek: poniesienia strat w gospodarstwie domowym, które to straty muszą wynikać z zalania mieszkania, które spowodowane zostało powodzią. Zdaniem Sądu wnikliwa analiza materiału dowodowego - opinii, co do stanu technicznego budynku przy ul. S. 5, informacje zarządcy budynku, Inspektoratu d/s Obrony Cywilnej, Urzędu Miasta i Gminy D., Naczelnika Ochotniczej Straży Pożarnej i treść zeznań świadków składanych w 2000 i 2001 r. oraz pism wnioskodawczyni, nie pozwala uznać, że przedstawione przez stronę nowe dowody winny skutkować nowymi ustaleniami faktycznymi, a w konsekwencji - uchyleniem decyzji ostatecznej z 25 stycznia 2000 r. Sąd zauważył ponadto, iż ocena złożonych w toku postępowania zeznań świadków nie była dowolna ani wybiórcza. Organy w przekonywających i logicznych wywodach dowodziły, że zeznania świadków, którym nie przypisały wiarygodności nie były spójne i konsekwentne oraz pozostawały w sprzeczności z innymi zebranymi w sprawie dowodami. Zdaniem Sądu, zgłoszenie wniosku o udzielenie pomocy po upływie dłuższego czasu od wystąpienia powodzi powodowało, konieczność szczególnej wnikliwości i ostrożności w ocenie zeznań świadków złożonych we wznowionym postępowaniu.