Wyrok NSA z dnia 22 lutego 2005 r., sygn. OSK 1170/04

Wykładnia prawa prowadząca do obciążenia gminy karą pieniężną dwukrotnie wyższą od tej, którą miałaby ponieść, gdyby nie miał miejsca proces harmonizacji prawa krajowego z prawem Unii Europejskiej, poprzez zastosowanie do zdarzenia mającego miejsce w kwietniu 1997 r. ustawy z czerwca 1997 roku nie tylko nie odpowiada prawu, lecz jest również sprzeczna z art. 2 Konstytucji RP, wobec niezgodności z prawem oraz zasadami sprawiedliwości społecznej.

Kilkakrotne następujące po sobie zmiany przepisów o odpadach ściśle wiążące się z harmonizacją prawa w związku z przygotowaniami wejścia Polski do Unii Europejskiej także nie powinny działać na niekorzyść gminy. Przeciwne rozumowanie prowadzi do zachwiania zasady pewności /stabilności/ prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych Głównego Inspektora Ochrony Środowiska oraz Gminy M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2004 r. IV SA 4349/02 w sprawie ze skargi Gminy M. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 27 września 2002 r. w przedmiocie kary za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi Gminy M. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 27 września 2002 r. w przedmiocie kar za składowanie odpadów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż decyzją tą została uchylona decyzja organu pierwszej instancji i umorzone postępowanie przed tym organem ze względu na to, iż wprawdzie przepis art. 40 ust. 6 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o odpadach przewidywał podwyższenie odroczonej kary łącznej, jeżeli przedsięwzięcia, o których mowa w ust. 2 tego przepisu nie zostały w terminie zrealizowane, jednakże w niniejszej sprawie odroczenie terminu płatności kary łącznej nastąpiło na podstawie art. 110c ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska, a nie na podstawie ustawy o odpadach, wobec braku przepisu przejściowego w ustawie o odpadach, który dawałby podstawę do podwyższenia kary pieniężnej, gdy nie zostały dopełnione warunki odroczenia ustalone pod rządami ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. - decyzję organu I instancji należało uchylić, a postępowanie w sprawie umorzyć.