Wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2005 r., sygn. FSK 2022/04

W swej treści par. 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych /Dz.U. nr 6 poz. 35 ze zm./ nie precyzuje żadnego specjalnego sposobu dokumentowania przez podatnika przewidywania okresu używania środka dłużej niż rok. Organy podatkowe nie przekraczają zatem granicy swobodnej oceny dowodów uznając, że wpisując samochód osobowy do ewidencji środków trwałych podatnik przewidywał używania tego środka dłużej niż rok, a Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie stwierdził, że tym samym organy podatkowe nie naruszyły wymienionego przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Józefy Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 18 maja 2004 r. SA/Rz 1743/02 w sprawie ze skargi Józefy Ś. na decyzję Izby Skarbowej w R. z dnia 12 lipca 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 maja 2004 r. SA/Rz 1743/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę Józefy Ś. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r.

W motywach orzeczenia wskazano, że decyzją z dnia 12 lipca 2002 r. Izba Skarbowa w R. uchyliła decyzją Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w R. z dnia 15 marca 2002r. i określiła skarżącej wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 rok, zaległość podatkową w tym podatku oraz odsetki za zwłokę.

W uzasadnieniu decyzji Izba Skarbowa podała, że kontrola skarbowa prowadzonej przez Józefę Ś. działalności gospodarczej - Apteki "V." w S. wykazała szereg nieprawidłowości związanych z zawyżaniem przez skarżącą kosztów uzyskania przychodu.

Powołując się na treść art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ Izba Skarbowa wskazała, że o zakwalifikowaniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu decyduje poniesienie go w celu uzyskania przychodu, a ciężar dowodu istnienia związku przyczynowo-skutkowego spoczywa na podatniku. W niniejszej sprawie podatniczka takich dowodów nie przedstawiła.