Wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2004 r., sygn. GSK 1251/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Rafał Batorowicz po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej S. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 12 maja 2004 r. sygn. akt SA/Sz 1632/02 w sprawie ze skargi S. N. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w Warszawie z dnia 7 grudnia 2001 r. nr [...] w przedmiocie długu celnego postanawia: odrzucić skargę kasacyjną U Z A S A D N I E N I E Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 maja 2004 r. sygn. SA/Sz 1632/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w Warszawie z dnia 7 grudnia 2001 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Celnego w Szczecinie z dnia 28 maja 2001 r. nr [...] w przedmiocie uznania za nieprawidłowe zgłoszenia celnego JDA SAD nr [...], dokonanego przez S. N., a dotyczącego samochodu osobowego marki Audi A6, wyprodukowanego w 1995 r., nr nadwozia [...]. Jak wynikało z uzasadnienia wyroku, Sąd pierwszej instancji uznał za prawidłowe stanowisko organów celnych, zgodnie z którym wartością celną towaru była jego wartość transakcyjna o jakiej mowa w art. 23 § 1 Kodeksu celnego, ustalona w oparciu o rachunek sprzedaży z dnia 3 czerwca 1998 r. i wynosząca 18.000 DEM, a nie 8.000 DEM, jak to wynikałoby z dokumentu przedłożonego przy zgłoszeniu celnym. S. N. wniósł skargę kasacyjną, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości. Jako podstawę skargi kasacyjnej wymieniono: " - naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że dowód przedstawiony przez niemieckie organy celne stanowi podstawę do uznania, że cena transakcyjna samochodu wynosiła 18.000 DEM, pomimo przedstawienia odmiennych twierdzeń i dowodu (rachunek na kwotę 8.000 DEM) przez stronę skarżącą; - naruszenie przepisów postępowania poprzez pominięcie faktu, że widniejący na rachunku zwrot "reszta do zapłaty" jest stałym nadrukiem na tego typu formularzach, a skoro tak, to nie może stanowić dowodu do uznania, że poza kwotą 8.000 DEM skarżący zobowiązany był uiścić jakąś dodatkową kwotę". Uzasadnienie skargi sprowadzało się do polemiki z uznanymi za prawidłowe przez sąd pierwszej instancji ustaleniami w zakresie wartości transakcyjnej towaru. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Według art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), cytowanej dalej jako P.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Równocześnie mieć należy na względzie, że zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny, z wyłączeniem podstaw nieważności postępowania, rozpoznaje sprawy w granicach skargi, co w szczególności oznacza związanie Sądu podstawami kasacyjnymi. Oznacza to konieczność formułowania podstaw skargi kasacyjnej w taki sposób, by możliwe było określenie jednoznacznie dopuszczalnego zakresu badania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nadto, za daleko idącym rygoryzmem w zakresie oceny czy należycie sformułowano podstawy kasacyjne przemawia i to, że ustawodawca wąsko określił w art. 175 krąg podmiotów uprawnionych do sporządzenia skargi, ograniczając go do profesjonalistów dysponujących wiedzą specjalistyczną, między innymi z zakresu postępowania administracyjnego. W sprawie niniejszej stwierdzić należało, że formułując skargę kasacyjną jej autor ani w części obejmującej podstawy kasacyjne, ani w uzasadnieniu nie wymienił żadnego przepisu postępowania, do którego odnieść można by podnoszone zarzuty. Tymczasem podstawą skargi kasacyjnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. jest naruszenie przez sąd przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stąd też skarżący musi bezwzględnie powołać przepisy postępowania sądowoadministracyjnego, którym uchybił sąd, uzasadnić ich naruszenie i wykazać, że wytknięte uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (vide: wyrok NSA z 1.06.2004 r. sygn. GSK 73/04, Monitor Prawniczy 2004/14/632). Sąd stanął na stanowisku, że zaniechanie wymienienia jakichkolwiek przepisów postępowania jakie miał naruszyć sąd pierwszej instancji jest nie tylko przesłanką uznania podnoszonych zarzutów za nieskuteczne, ale powoduje, że skargę kasacyjną traktować należy jako niezawierającą przytoczenia podstaw kasacyjnych, a więc nieodpowiadającą wymogom formalnym określonym w art. 176 P.p.s.a. Jak to już bowiem wyjaśniono, związanie sądu granicami podstaw kasacyjnych powoduje, że tak sformułowane pismo nie pozwala na określenie zakresu badania sprawy, a w konsekwencji ocenę zasadności skargi kasacyjnej. Tego rodzaju stanowisko wypracował Sąd Najwyższy na tle stosowania art. 3931 K.p.c. (m.in. postanowienia SN: z 26.03.1997 r. sygn. CKN 63/97, OSNC 1997/9/129; z 11.03.1997 r. sygn. III CKN 13/97, OSNC 1997/8/114). Podobieństwo regulacji P.p.s.a. i K.p.c. przemawia za kierowaniem się tym utrwalonym poglądem orzecznictwa. Sąd uznał nadto, że wskazany brak formalny nie mógł podlegać sanacji w trybie uzupełniania braków formalnych pisma procesowego. Art. 176 P.p.s.a. wymienia dwie grupy wymogów formalnych stawianych skardze kasacyjnej. Pierwsza dotyczy tych elementów jakie w art. 46 i 47 P.p.s.a. określono w stosunku do pism w postępowaniu sądowym. Grupa druga to wymogi przewidziane wyłącznie dla skargi kasacyjnej, w szczególności dotyczące przytoczenia podstaw kasacyjnych. Art. 49 P.p.s.a. przewiduje tryb uzupełniania braków formalnych pism w postępowaniu sądowym, ale tylko takich, o jakich mowa w art. 46 i 47 P.p.s.a. Właściwe wyłącznie skardze kasacyjnej elementy o charakterze materialnym, to jest nadające pismu formę tego środka odwoławczego, nie mogą być uzupełniane. Nie ma przy tym podstawy prawnej żądania przez sąd uzupełnienia braków w tym zakresie (por. postanowienie NSA z 9.02.2004 r. sygn. GSK 20/04, Przegląd Podatkowy 2004/5/53). Z wymienionych powodów odrzucono skargę na podstawie art. 180 P.p.s.a.