Wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2003 r., sygn. I SA/Wr 2344/00

1. Stosowanie uregulowań rozporządzenia wykonawczego do przepisów ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /t.j. Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802/, prowadzące do ograniczenia procesowych praw strony, wynikających wprost z unormowań ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, jest niedopuszczalne, jako sprzeczne z art. 92 Konstytucji RP.

2. Przepis ust. 2 par. 3 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie trybu, warunków, okresu zwolnienia od cła, norm ilościowych oraz dokumentów wymaganych do stwierdzenia podstawy stosowania zwolnienia od cła rzeczy stanowiących mienie niektórych osób fizycznych /Dz.U. nr 156 poz. 1023/ nie stanowi warunku zastosowania zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 par. 3 cyt. rozporządzenia.

3. Przepis ust. 2 par. 3 cyt. rozporządzenia nie stanowi wyczerpującej regulacji wobec hipotezy przepisu art. 190 par. 1 pkt 6 lit. "a", natomiast jego treść odczytywana jako regulująca postępowanie celne nie znajduje upoważnienia w art. 190 par. 4 pkt 2 Kodeksu celnego. Hipoteza ta dopuszcza zwolnienie od cła rzeczy stanowiących mienie służące do użytku osobistego lub domowego, milcząc w kwestii sposobu wykazania w postępowaniu dowodowym okoliczności potwierdzających zaistnienie tego wymogu, a upoważnienie dla Ministra Finansów nie przewiduje zmiany reguł postępowania zawartych w Ordynacji podatkowej.