Wyrok NSA z dnia 22 marca 2003 r., sygn. OSK 1291/04

Wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego, wydając decyzję, nie powinien ograniczać się jedynie do kwestii niewykazania przez skarżącego prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wiesława W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 11 maja 2004 r. II SA/Lu 493/03 w sprawie ze skargi Wiesława W. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. z dnia 17 marca 2003 r. (...) w przedmiocie nakazania zaniechania użytkowania lokalu - uchyla zaskarżony wyrok oraz decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. z dnia 17 marca 2003 r.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 maja 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Wiesława W. na decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 17 marca 2003 r. utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 15 stycznia 2003 r. nakazującą Wiesławowi W. zaniechanie użytkowania jako pralni chemicznej lokalu użytkowego nr 1 w budynku mieszkalnym wielorodzinnym położonym przy ul. A. w L. W uzasadnieniu wyroku sąd administracyjny podniósł, że ostateczną i prawomocną decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. z dnia 10 czerwca 2002 r., wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane zostało przesądzone zastosowanie trybu przewidzianego dla zmiany sposobu użytkowania lokalu użytkowego w odniesieniu do urządzenia w nim pralni chemicznej. Decyzja ta nałożyła na skarżącego szereg obowiązków wśród nich przedstawienie przez skarżącego tytułu do dysponowania przedmiotowym lokalem na cel budowlany. Sąd I instancji podzielił stanowisko organu administracji, że skarżący nie wykazał swego tytułu prawnego do dysponowania przydzielonym mu lokalem na cele budowlane. Odnosząc się do argumentacji skargi, w której podniesiono, że skarżącemu przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu będącego przedmiotem postępowania w zakresie zmiany jego przeznaczenia sąd I instancji wywiódł, powołując się na art. 244 par. 1 i 2 Kc oraz art. 17[2] ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych /Dz.U. 2003 nr 119 poz. 1116 ze zm./, że przez umowę o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu spółdzielnia zobowiązuje się oddać członkowi lokal do używania. Art. 17[2] ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych określa zakres atrybutów przysługujących samodzielnie osobie uprawnionej z tytułu własnościowego prawa do lokalu, natomiast art. 17[16] ust. 1 tej ustawy określa zakres czynności, które mogą być podejmowane bez zgody spółdzielni, wymaganej zatem przy zamiarze zrealizowania tych nie objętych wskazaną regulacją.