Wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2003 r., sygn. V SA 1440/02

Fakt wykonywania pracy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem na pracę powinien być stwierdzony w trybie przewidzianym w art. 50 ust. 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./, nie zaś przez Prezesa Urzędu Do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców w sprawie prowadzonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Eriki R. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 27.05.2002 r. (...) w przedmiocie przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27.05.2002 r. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców utrzymał w mocy decyzję Wojewody P. z dnia 15.12.2000 r. w sprawie odmowy przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony obywatelce Republiki Łotewskiej Erice R.

Jako podstawę rozstrzygnięcia powołano treść art. 22 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 7 i 9 ustawy o cudzoziemcach.

W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, że w dniu 19.10.1998 r. Erika R. zwróciła się do Wojewody S. z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i wydanie karty czasowego pobytu, z uwagi na prowadzenie w Polsce działalności gospodarczej. Cudzoziemka wspólnie z mężem zawiązała w dniu 9.12.1996 r. spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością "E.", której działalność polegała na sprzedaży hurtowej i detalicznej towarów, za wyjątkiem produktów spożywczych.