Wyrok NSA z dnia 12 lipca 2002 r., sygn. I SA/Łd 2056/00

1. Obowiązek wyjaśnienia stanu faktycznego spoczywa w myśl art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ na organach podatkowych. Jako dowód mogą one dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i nie jest sprzeczne z prawem /art. 180/. W postępowaniu tym nie obowiązują ograniczenia dowodowe, wynikające z przepisów prawa cywilnego. Dowodem w sprawie może być również dokonane za zgodą strony jej przesłuchanie /art. 199/.

2. Umowa pożyczki nie wymaga dla swej ważności formy pisemnej. Organy podatkowe, ustalając fakt zawarcia umowy pożyczki oparły się na konsekwentnych, dwukrotnie powtórzonych wyjaśnieniach skarżącego, będącego pożyczkodawcą, złożonych w postępowaniu podatkowym. Artykuł 1 ust. 1 pkt 2 lit. "c" w zw. z art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ uzależnia powstanie obowiązku podatkowego od faktu zawarcia umowy pożyczki, bez żadnych wymogów co do jej formy. Skoro ustalono, że umowa taka została zawarta, to wymierzenie opłaty skarbowej było zasadne.