Wyrok NSA z dnia 16 marca 2001 r., sygn. V SA 1602/00

W braku określenia miejsc odosobnienia na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz. U. z 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./, nie jest możliwe wydanie decyzji na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "b", ponieważ warunkiem stosowania tego przepisu jest określenie przedmiotowych miejsc odosobnienia.

Niewypełnienie - przez właściwe podmioty - obligatoryjnego upoważnienia ustawowego do wydania aktu normatywnego, zawartego w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o kombatantach, nie stanowi dla Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów podstawy do określenia ad casum miejsc odosobnienia o jakich mowa w tym przepisie, ani też do określenia, że miejsce odosobnienia wskazane przez stronę - nie spełnia przesłanek ustawowych.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jana R. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 9 maja 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich - stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 28 października 1999 r. (...); (...).