Wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2001 r., sygn. I SA/Gd 379/99

Skoro strona kwestionuje autentyczność umowy sprzedaży zarejestrowanej w innym Urzędzie Skarbowym i twierdzi, że organ dysponuje sfałszowaną umową, to powinna złożyć stosowne zawiadomienie do organów zajmujących się ściganiem przestępstw i po wszczęciu postępowania karnego złożyć ewentualnie wniosek o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie. Jeżeli strona składa tylko oświadczenie na jakąś okoliczność, a udowodnienie jej jest możliwe przez przedłożenie dokumentu lub stosownego orzeczenia, to samo takie oświadczenie nie może spełniać roli dowodu w rozumieniu art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

UZASADNIENIE

Drugi Urząd Skarbowy decyzją z dnia 9 marca 1998 r. ustalił dla Ryszarda R. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1994.

Urząd Skarbowy w uzasadnieniu swojej decyzji wskazał, że Ryszard R. zbył przed upływem sześciu miesięcy części samochodowe i z tego tytułu powinien zapłacić stosowny podatek zgodnie z art. 10, art. 19 i art. 24 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych według wartości określonej w umowie sprzedaży.

W odwołaniu od powyższej decyzji Ryszard R. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Urzędu Skarbowego podnosząc, że zaskarżona decyzja rażąco narusza przepisy prawa w szczególności art. 122, art. 187, art. 197 i art. 210 Ordynacji podatkowej, ponieważ wydana została w oparciu o sfałszowaną umowę i nie przeprowadzono dowodów zawnioskowanych przez skarżącego.