Wyrok NSA z dnia 31 października 2001 r., sygn. II SA/Gd 1512/99

W postępowaniu egzekucyjnym w administracji istotną kwestią jest rozgraniczenie pomiędzy zarzutami w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego a zażaleniem na postanowienie o zastosowaniu określonego środka egzekucyjnego. Rozgraniczenie pomiędzy tymi środkami prawnymi jest istotne, gdyż błędne uznanie zarzutów za zażalenie powoduje, iż o zarzutach orzeka niewłaściwy organ, który nadto, działa jako organ odwoławczy mimo braku środka zaskarżenia.

Oceniając, czy wniesione przez zobowiązanego po doręczeniu mu odpisu tytułu wykonawczego i postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia podanie zawiera zarzuty, czy też zażalenie, należy mieć na uwadze, iż w postępowaniu administracyjnym, a zatem także w postępowaniu regulującym egzekucję administracyjną, istnieje zasada, według której o znaczeniu pisma decyduje jego treść a nie forma. Nie jest zatem istotne jaką nazwę zobowiązany nadał swemu podaniu. Istotna jest treść jego podania. Przy rozgraniczaniu zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego i zażalenia na postanowienie o nałożeniu grzywny pomocne będą enumeratywnie wymienione w art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ podstawy zarzutów. Jeżeli podanie zobowiązanego chociażby pośrednio odwołuje się do jednej z podstaw zarzutów wymienionych we wskazanym przepisie, należy uznać, iż zobowiązany, niezależnie od tego jak podanie nazwał, złożył zarzuty, a nie zażalenie. Ponadto o tym, czy podanie zawiera zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego może przesądzić żądanie w nim zawarte i zmierzające do tego samego celu, co zarzut.