Wyrok NSA z dnia 14 lipca 1999 r., sygn. V SA 2160/98

Pojęcie naruszenia ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /t.j. Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30 ze zm./ nie może zostać ograniczone tylko do posiadania wizy. Stosownie do art. 11 ust. 4 tej ustawy cudzoziemiec podlega obowiązkowi meldunkowemu.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Anwara S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20.08.1998 r. (...) w przedmiocie wydalenia z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Wojewoda W. w dniu 28 maja 1997 r. na wniosek Komendanta Stołecznego Policji wydał na podstawie art. 15 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art. 21 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach /t.j. Dz.U. 1992 nr 7 poz. 30 ze zm./ decyzję o wydaleniu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatela Libii, Anwara S., w terminie do 90 dni od dnia zatrzymania. Decyzji nadano na podstawie art. 108 par. 1 Kpa rygor natychmiastowej wykonalności. W jej uzasadnieniu stwierdzono, że Anwar S. został zatrzymany w W. przez policję podczas kontroli legalności pobytu cudzoziemców i że był w przeszłości wpisany do indeksu osób niepożądanych. W Polsce przebywał bez ważnej wizy pobytowej i bez zameldowania.

W odwołaniu od powyższej decyzji Anwar S. podniósł, że jej uzasadnienie nie wskazuje żadnych okoliczności faktycznych ani dowodów, które uzasadniałyby rozstrzygnięcie i ogranicza się do przytoczenia podstawy prawnej. W czerwcu 1995 r. złożył wniosek o przyznanie statusu uchodźcy, dlatego orzeczenie o wydaleniu narusza art. 31 ust. 2 i art. 32 ust. 2 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. /Dz.U. 1991 nr 119 poz. 515/, gdyż nie można orzec o wydaleniu do czasu wydania ostatecznej decyzji odmawiającej nadania statusu uchodźcy. Nie zostały także spełnione przesłanki do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.