Wyrok NSA z dnia 23 czerwca 1999 r., sygn. I SA/Gd 1238/97

1. Zgodnie z utrwalonym już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej uzależniona jest między innymi od osiągnięcia przychodu, istnienia bezpośredniego związku przyczynowego między tym wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą zostać spełnione łącznie.

2. Z literalnego brzmienia art. 23 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ /odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych/ wynika, że przepis ten ma zastosowanie do dłużników a nie wierzycieli, na co wskazuje użyty w tekście przepisu zwrot "kosztów (...) związanych z niewykonaniem zobowiązań".

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 15 lipca 1997 r. Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 20 marca 1996 r. określającą wysokość należnego od Barbary i Dariusza małżonków B. podatku dochodowego od osób fizycznych za 1993 r. w kwocie 195.463,50 zł. Wyliczając podstawę opodatkowania, w tym również proporcjonalny dochód z tytułu udziału w spółce cywilnej "W." organ podatkowy nie uznał jako kosztów uzyskania przychodów wykazanych wydatków poniesionych w toku prowadzonej działalności gospodarczej w ramach tejże spółki: