Wyrok NSA z dnia 13 września 1996 r., sygn. III SA 942/95

O charakterze decyzji podatkowej "wymiarowej" decyduje sposób powstania zobowiązania podatkowego, a nie używana w przepisach terminologia /pojęcia "ustala", "określa"/.

oddala skargę.

UZASADNIENIE

Inspektor Kontroli Skarbowej w B. przeprowadził kontrolę w Przedsiębiorstwie "E." i sporządził wynik kontroli, który doręczony został stronie dnia 3 stycznia 1995 r. Kontrolowane przedsiębiorstwo nie złożyło wniosku w sprawie skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych na podstawie art. 27 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. 1991 nr 100 poz. 442 ze zm./, zwracając się z wnioskiem z dnia 17 stycznia 1995 r. do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej o stwierdzenie nieważności wyniku kontroli na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Podstawą wniosku strony był zarzut, że w sprawie rażąco naruszono art. 28 ustawy o kontroli skarbowej w zw. z art. 5 ust. 1, art. 18 ust. 1 i art. 19 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm. /, albowiem termin płatności zobowiązań ustalonych w wyniku kontroli wynosi 14 dni od doręczenia go podatnikowi i dopiero po upływie tego terminu istnieją podstawy do naliczania odsetek za zwłokę. Po rozpatrzeniu tego wniosku Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej decyzją z dnia 14 marca 1995 r. wydaną na podstawie art. 158 par. 1 w zw. z art. 156 par. 1 Kpa oraz w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności kwestionowanego przez stronę wyniku kontroli z dnia 31 grudnia 1994 r. "dot. ustaleń w podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od wzrostu wynagrodzeń oraz podatku obrotowym". Z uzasadnienia decyzji wynika, że zasadniczym motywem, odmowy uwzględnienia żądania strony było ustalenie, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego brak jest podstaw do wniosku, iż każdy wynik kontroli nabierający cech decyzji ostatecznej jest decyzją "ustalającą", a nie "określającą" zobowiązanie, i to bez względu na sposób powstania zobowiązania podatkowego. Takie rozumowanie powodowałoby bowiem, że zobowiązania podatkowe wynikające "z mocy prawa" w określonych wypadkach powstawałyby ponownie przez doręczenie wyniku kontroli ustalającego to zobowiązanie, a co za tym idzie podatnik uzyskałby - mimo stwierdzonych nieprawidłowości w obliczaniu i uiszczaniu podatków - uprzywilejowane przesunięcie terminu płatności podatku i odsetek za zwłokę. Z tych powodów Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej uznał, że fakt naliczenia w wyniku kontroli z dnia 31 grudnia 1994 r. odsetek za zwłokę, od należności podatkowych do dnia zakończenia kontroli /31 listopad 1994 r./ nie narusza rażąco obowiązujących przepisów.