Wyrok NSA z dnia 14 listopada 1994 r., sygn. III SA 265/94

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ wyraźnie stanowi, że płatność podatku może być rozłożona na raty na wniosek podatnika i dotyczy wyłącznie podatników.

Rozwiązanie to nie ma więc zastosowania do płatników.

UZASADNIENIE

PPH "J." w P., będące płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, wystąpiło 3 września 1993 r. do Urzędu Skarbowego w P. o rozłożenie na raty zaległości podatku dochodowego, pobranego od wypłaconych wynagrodzeń pracowniczych oraz wypłat z umów zlecenia i niewpłaconego do Urzędu Skarbowego. W tym momencie zadłużenie przedsiębiorstwa z tego tytułu wynosiło 46.681.000 zł oraz 19.148.000 zł odsetek. Firma "J." uzasadniała swój wniosek przejściowymi, acz niezawinionymi, trudnościami finansowymi Firmy, proponując spłatę zaległości w ciągu 3 lat, przy czym pierwsza spłata mogłaby nastąpić w grudniu 1993 r.