Wyrok NSA z dnia 19 sierpnia 1994 r., sygn. SA/Gd 2157/93

Zasada ustanowiona w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 207 ze zm./ /określająca, że wartość świadczeń powtarzających się przyjmuje się w wysokości rocznego świadczenia pomnożonego przez 25 w razie ustanowienia świadczeń na czas ściśle określony przekraczający 40 lat/, musi mieć zastosowanie w przypadku określenia podstawy obliczania opłaty skarbowej wówczas, gdy w związku z umową darowizny w części obejmującej przejęte długi, ciężary i zobowiązania stanowiące świadczenia powtarzające się ustalić należy wartość tych świadczeń.