Wyrok NSA z dnia 8 stycznia 1992 r., sygn. SA/Wr 1125/91

1. Przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, a w szczególności jej art. 40 ust. 2 pkt 3, nie stwarzają podstawy do ustalenia przez radę gminy stawek czynszu dzierżawnego lub czynszu najmu mienia komunalnego w formie aktu normatywnego powszechnie obowiązującego.

2. Akt kierownictwa wewnętrznego, w którego formie rada gminy ustaliła zasady podwyższania czynszu dzierżawnego za mienie gminne, nie może sam przez się stwarzać podstawy do wypowiadania umowy dzierżawy lub jej warunków, jeżeli umowa ta została zawarta na czas określony.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jolanty L., Anny K., Zygmunta K., Beaty K., Elżbiety P., Łucji K., Zofii S. i Witolda J. na uchwałę nr VIII/34/90 z dnia 25 października 1990 r. i uchwałę nr IX/39/90 z dnia 20 grudnia 1990 r. Rady Miejskiej w O. w sprawie zbycia nieruchomości stanowiącej majątek Gminy Miejskiej O. oraz ustalenia stawek czynszu dzierżawnego i na podstawie art. 216a par. 1 i art. 207 par. 4 Kpa stwierdził niezgodność z prawem par. 2 uchwały nr VIII/34/90 wraz z załącznikiem do tej uchwały i uchwały nr IX/39/90, w pozostałej części skargę oddalił, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Gminy Miejskiej O. po dwadzieścia tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz każdego ze skarżących.