Wyrok NSA z dnia 14 września 1992 r., sygn. II SA 1138/92

Artykuł 21 ust. 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, dotyczący specjalnej sytuacji związanej z okresem pobierania zasiłku, nie jest samodzielną podstawą prawną do uzyskania prawa do zasiłku, niezależną od warunków ustalonych w art. 20 ust. 1 i 2 tej ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Jana P. na decyzję Wojewody (...) z dnia 15 maja 1992 r. w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych.

UZASADNIENIE

Jan P., urodzony dnia 1 kwietnia 1957 r., wykształcenie średnie ogólnokształcące, pozostawał w stosunku pracy od czerwca 1977 r. do czerwca 1978 r. jako operator urządzeń i od dnia 24 lutego 1982 r. do dnia 30 kwietnia 1982 r. jako referent. Z własnych jego oświadczeń zawartych w aktach sprawy wynika, że miał być działaczem Solidarności i zajmował się kolportażem prasy podziemnej, a potem handlem książkami. Mieszka wraz z rodzicami /matka jest emerytowaną nauczycielką, a ojciec strażnikiem przemysłowym/. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w dniu 14 września 1992 r. wyjaśnił, że zajmuje się dorywczo handlem książkami /swojej działalności nie zgłosił do ewidencji/, ale pozostaje na utrzymaniu rodziców.