Leasing operacyjny i finansowy w prawie podatkowym i bilansowym (cz. 4)

1. Zasady klasyfikacji leasingu

W prawie bilansowym - podobnie jak ma to miejsce w ustawie o podatku dochodowym - występują dwa rodzaje leasingu. W dużym uproszczeniu można wskazać:

● leasing operacyjny - tj. taki, w którym u leasingobiorcy nie są wykazywane leasingowane środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, oraz

● leasing finansowy - który wymaga wykazania u leasingobiorcy wartości leasingowanych składników oraz zobowiązania wobec leasingodawcy.

W świetle KSR nr 5 leasing operacyjny jest to umowa leasingu inna niż umowa leasingu finansowego. Przedmiot umowy leasingu operacyjnego zaliczany jest do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych u finansującego i ten dokonuje odpisów amortyzacyjnych. U korzystającego, tj. leasingobiorcy, ewidencjonowane są natomiast koszty związane z użytkowaniem przedmiotu leasingu, tj. opłaty wstępne, czynsze eksploatacyjne i inne opłaty, jeżeli wynikają z zawartej umowy.

Z kolei w leasingu finansowym ryzyko i korzyści związane z przedmiotem umowy są przenoszone z finansującego na korzystającego. W takim przypadku przedmiot umowy leasingu finansowego jest zaliczany do środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych lub inwestycji w nieruchomości i prawa u korzystającego i to on dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Ujmując szerzej - jest to umowa, która spełnia przynajmniej jeden z warunków określonych w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości.

W myśl art. 3 ust. 4 uor, jeżeli jednostka przyjęła do używania obce środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne na mocy umowy, zgodnie z którą jedna ze stron, zwana finansującym, oddaje drugiej stronie, zwanej korzystającym, środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne do odpłatnego używania lub też pobierania pożytków na czas oznaczony, środki te i wartości zalicza się do aktywów trwałych korzystającego, o ile umowa spełnia co najmniej jeden z następujących warunków: