Jak przeliczać kwoty wyrażone w walucie obcej w fakturach zaliczkowych wystawianych między podmiotami krajowymi

W obowiązującym stanie prawnym nie ma przeszkód, aby wartości podawane w fakturach dokumentujących transakcje między podmiotami krajowymi były wyrażane w walucie obcej. Swoboda w tym zakresie nie obejmuje jednak kwoty podatku należnego. Jeżeli czynność realizowana jest na terytorium kraju, podatek powinien być wykazany w walucie polskiej, bez względu na to, w jakiej walucie określono w fakturze kwotę należności. Obowiązek ten wynika wprost z postanowień art. 106e ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, według którego kwoty podatku wykazuje się w złotych, a podatek wyrażony w walucie obcej podlega przeliczeniu przy zastosowaniu reguł przyjętych do przeliczania kwot stosowanych do określenia podstawy opodatkowania.

1. Wybór kursu waluty

Zasady przeliczania kwot wykazanych w walucie obcej zawarto w regulacjach art. 31a ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten stanowi, że w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są wyrażone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego (art. 31a ust. 1 ustawy). Ustawodawca dopuszcza również możliwość przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Waluty inne niż euro przelicza się wówczas z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro. Należy podkreślić, że wybór kursu przyjmowanego do przeliczeń zależy wyłącznie od decyzji podatnika. Wybór ten odnosi się odrębnie do każdej transakcji i nie ma żadnych przeszkód, aby kursy NBP i EBC stosować zamiennie, także przy transakcjach z tym samym kontrahentem.