Jak zawierać umowy na zastępstwo po zmianach przepisów
Jedną z form zatrudniania pracowników jest umowa o pracę na czas określony w celu zastępstwa nieobecnego pracownika. Stosuje się ją przede wszystkim w przypadku długotrwałych, usprawiedliwionych nieobecności w pracy pracowników, jeżeli zachodzi konieczność ich zastępstwa. Zawarcie tego rodzaju umowy jest korzystne dla pracodawcy, ponieważ niezależnie od długości trwania nie przekształci się w umowę na czas nieokreślony oraz nie wchodzi do limitu 3 dozwolonych umów na czas określony.
W przypadku długotrwałej nieobecności pracownika w pracy, związanej m.in. z urlopem wypoczynkowym, macierzyńskim, rodzicielskim, wychowawczym bądź bezpłatnym, a także niezdolnością do pracy spowodowaną chorobą lub inną usprawiedliwioną nieobecnością, korzystnym dla pracodawców rozwiązaniem jest zatrudnienie nowej osoby na czas zastępstwa nieobecnego pracownika.
W wyniku nowelizacji Kodeksu pracy, która obowiązuje od 22 lutego 2016 r., z katalogu umów o pracę usunięto umowę na czas określony w celu zastępstwa nieobecnego pracownika. Mimo to w dalszym ciągu pozostała możliwość zawarcia takiego rodzaju umowy. Obecnie umowa ta jest określona jako jedna z kilku rodzajów umów na czas określony (art. 25 § 4 pkt 1 Kodeksu pracy).
POTRZEBUJESZ POMOCY?