Prawo do emerytury w Unii Europejskiej

Emerytura jest uznawana za najważniejsze świadczenie w ramach systemów zabezpieczenia społecznego. Przysługuje osobom w podeszłym wieku w związku z ich zatrudnieniem lub pracą na własny rachunek w ramach systemów powszechnych lub specjalnych, do których przynależność jest obowiązkowa lub dobrowolna. Pod tym pojęciem kryją się wszelkie składniki obciążające fundusze publiczne, podwyżki, rewaloryzacje, dodatki, świadczenia kapitałowe, jeżeli zastępują emerytury, oraz wypłaty z tytułu zwrotu składek.

Najistotniejsze znaczenie w przepisach wspólnotowych z zakresu zabezpieczenia społecznego, czyli przepisów regulujących m.in. kwestie emerytur, mają:

l

l

Rozpatrując prawo do emerytury możemy spotkać się z sytuacją, w której osoba zainteresowana:

l

l

W sytuacji, w której osoba zainteresowana uzyskaniem prawem do emerytury posiada okresy ubezpieczenia lub zamieszkania przebyte pod działaniem wyłącznie ustawodawstwa jednego państwa członkowskiego, nie mają zastosowania reguły koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego określone w wyżej wymienionych rozporządzeniach. Wysokość emerytury zostaje ustalona przez właściwą instytucję zgodnie z postanowieniami ustawodawstwa państwa na terytorium, którego okresy ubezpieczenia zostały przebyte. Instytucja ta ustala prawo i wysokość emerytury według zasad, jakie stosuje wobec własnych obywateli i bez znaczenia jest, czy w chwili osiągnięcia wieku emerytalnego zainteresowana osoba mieszka na terytorium tego państwa czy też na terytorium innego państwa członkowskiego.