Zatrudnianie cudzoziemców

Paweł Ziółkowski

●  wybór podstawy prawnej

●  uzyskiwanie zezwoleń na pracę

●  zasady opłacania podatków

● ubezpieczenia społeczne

Wszystkich cudzoziemców zatrudnionych w Polsce - zarówno obywateli UE, jak i innych krajów - dotyczą obowiązki związane z ubezpieczeniami społecznymi i opłacaniem podatków.

Polskie przepisy nie wypracowały niestety jednolitej siatki pojęć. Na dodatek na terminologię prawniczą nakładają się znaczenia potoczne poszczególnych terminów. W celu ujednolicenia warto jest zdefiniować najczęściej używane pojęcia.

Cudzoziemcem jest każdy, kto nie posiada obywatelstwa polskiego - tę zwięzłą definicję zawiera art. 2 ustawy z 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (DzU z 2006 r. nr 234, poz. 1694 ze zm.). Przepisy tej ustawy regulują m.in. sprawy dotyczące pobytu takich osób na terytorium RP. Cudzoziemiec może być obywatelem innego państwa lub być bezpaństwowcem.

Nierezydentami są zaś osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą oraz osoby prawne mające siedzibę za granicą, a także inne podmioty mające siedzibę za granicą, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu (art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe, DzU nr 141, poz. 1178 ze zm.). Należy wspomnieć, że nierezydentami są również znajdujące się za granicą oddziały, przedstawicielstwa i przedsiębiorstwa utworzone przez rezydentów, a także obce przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy konsularne i inne obce przedstawicielstwa oraz misje specjalne i organizacje międzynarodowe, korzystające z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych lub konsularnych.

Przepisy podatkowe nie posługują się tym pojęciem. Mimo to w piśmiennictwie można spotkać się z pojęciem "nierezydent podatkowy", przez które rozumie się osoby niemające w Polsce miejsca zamieszkania, a więc podlegające w Polsce jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.