RENTA Z TYTUŁU NIEZDOLNOŚCI DO PRACY

Jednym z celów systemu ubezpieczeń społecznych jest zabezpieczenie ekonomiczne pracowników na wypadek utraty zdolności do wykonywania dotychczasowej lub jakiejkolwiek pracy. Obowiązujący do 31 grudnia 1998 r. system zaopatrzenia emerytalnego pracowników i ich rodzin przewidywał w takich wypadkach rentę inwalidzką. Od 1 stycznia 1999 r. ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm. - zwana dalej ustawą) wprowadziła świadczenie o nieco innym charakterze - rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy i ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy.

Ponadto niezdolność do pracy ubezpieczonego powstała:

• w okresie ubezpieczenia,

• w okresie opłacania składek na ubezpieczenie w wysokości określonej w przepisach o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (i innych wymienionych w art. 6 ustawy,

• w okresie przebywania duchownych na misjach oraz okresie prowadzenia przez duchownych działalności duszpasterskiej wśród Polonii od 14 listopada 1991 r. do 1 stycznia 1999 r.,

• w okresie czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim lub okresie jej równorzędnym albo w okresie zastępczych form tej służby,

• w okresie pełnionej w Polsce służby w Policji (Milicji Obywatelskiej), Urzędzie Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu (w organach bezpieczeństwa publicznego), Straży Granicznej, Służbie Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Celnej, Biurze Ochrony Rządu,

• w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego,