Rozwiązanie umowy na zastępstwo

Umowę na zastępstwo wprowadził art. 25 § 1 zd. 2 Kodeksu pracy. W myśl tego przepisu, jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, pracodawca może w tym celu zatrudnić innego pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony, obejmujący czas tej nieobecności.

Umowa na zastępstwo może być więc zawarta wówczas, gdy dany pracownik jest z przyczyn usprawiedliwionych nieobecny w pracy przez okres przewidywany przez pracodawcę (np. przez okres 2 miesięcy z powodu konieczności leczenia szpitalnego).

Umowa na zastępstwo została skonstruowana jako rodzaj umowy o pracę zawartej na czas określony. Wynika to wprost z jej definicji zawartej w art. 25 § 1 zd. 2 k.p., gdzie mowa jest o umowie na czas określony, obejmujący okres nieobecności innego pracownika. Sposób oznaczania czasu trwania tej umowy został uregulowany inaczej niż w typowej umowie na czas określony. W przypadku typowej umowy na czas określony, okres jej obowiązywania został oznaczony przez określenie końcowej daty trwania umowy (np. do 30 kwietnia) lub przez określenie czasu jej trwania (np. na 6 miesięcy). Natomiast w przypadku umowy na zastępstwo czas ten ustala się przez wskazanie, że jest ona zawarta do momentu ustania nieobecności pracownika, którego dotyczy zastępstwo.