Potrącenia ze świadczeń

Zasada ta wynika z art. 24 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), a aktem podstawowym normującym tryb postępowania w sprawie egzekwowania przez ZUS swoich należności jest ustawa z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.), zwana dalej ustawą egzekucyjną.

• z wynagrodzenia za pracę,

• ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego,

• z wierzytelności pieniężnych,

• z rachunków bankowych.

W dziale II ustawy egzekucyjnej uregulowano egzekucję obowiązków o charakterze pieniężnym. Kolejność ich wyliczenia nie jest przypadkowa, kryterium zaś przyjętej kolejności stanowi stopień dolegliwości zastosowanego środka egzekucyjnego. Rozdział 3 działu II ustawy egzekucyjnej reguluje egzekucję m.in. ze świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego oraz z ubezpieczenia społecznego. W przypadku egzekucji ze „świadczeń” organ rentowy pełni funkcję egzekutora. Z chwilą zajęcia nie wypłaca zajętej części świadczenia zobowiązanemu, ale potrąca i wpłaca je na egzekwowane należności pieniężne aż do momentu, w którym zostaną w pełni pokryte. Stosownie do przepisu art. 10 ustawy egzekucyjnej, świadczenia pieniężne przewidziane w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym podlegają egzekucji w zakresie określonym w tych przepisach. Powołany przepis odsyła do przepisów odrębnych, którymi są art. 139-141 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną.