PAKIET DLA PRZEDSIĘBIORCÓW

Omawiana ustawa z dnia 26 lipca 2002 r. wprowadziła również zmiany w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 1996 r. nr 70, poz. 335 z późn. zm.; ost. zm. Dz.U. z 2002 r. nr 135, poz. 1146), które wejdą w życie 1 stycznia 2003 r. Ponadto dokonano kolejnych nowelizacji omawianej ustawy (zmiany zostały omówione w dalszej części opracowania).

Podstawowe zmiany w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych to:

• ograniczenie obciążeń mniejszych pracodawców,

• wzmocnienie roli układów zbiorowych pracy i regulaminów wynagradzania w zakresie decydowania o funduszu,

• ograniczenie zakresu świadczeń, które mogą być finansowane z funduszu.

Najistotniejszą zmianą jest umożliwienie określenia nie tylko w układzie zbiorowym pracy (u.z.p.), jak obecnie, ale również w regulaminie wynagradzania o wysokości odpisu na fundusz socjalny, o rezygnacji z jego tworzenia lub o wypłacie świadczenia urlopowego.

W zakładach, w których u.z.p. nie ma, postanowienia w tych sprawach mogą zawierać regulaminy wynagradzania uzgodnione z organizacją związkową. Jeżeli w zakładzie nie działa organizacja związkowa, z którą można negocjować te postanowienia, to kwestie wysokości odpisu lub rezygnacji z niego albo z wypłaty świadczenia urlopowego będą uzgadniane z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.

Jednak, zgodnie ze znowelizowanymi w tej samej ustawie przepisami kodeksu pracy, w zakładach zatrudniających do 20 osób nie ma obowiązku tworzenia regulaminu wynagradzania. W takich przypadkach o wypłacie świadczenia urlopowego będzie decydował pracodawca, uwzględniając kondycję finansową firmy.