Pracownik w zakładzie pracy - od przyjęcia do zwolnienia

Zgodnie z art. 152 § 1 k.p., pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. W § 2 tego artykułu jest również zastrzeżenie, że prawo to jest niezbywalne, co oznacza, że pracownik nie może się go zrzec. Zwróćmy uwagę, że mowa jest tu o prawie do nieprzerwanego urlopu. Jest ono potwierdzone w art. 162, który stanowi, iż urlop może być dzielony na części tylko na wniosek pracownika. W takim przypadku jedna z nich musi obejmować nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych, wliczając zarówno poprzedzające, jak i następujące po urlopie dni wolne.

Pracownik nabywa prawo do pierwszego urlopu już po przepracowaniu 6 miesięcy. Wymiar jego wynosi wówczas połowę tego, jaki będzie przysługiwał pracownikowi po roku pracy. Prawo do urlopu w pełnym wymiarze nabywa się po przepracowaniu roku. Prawo do każdego kolejnego urlopu zatrudniony nabywa zawsze na początku danego roku kalendarzowego.

Wymiar pełnego urlopu wynosi odpowiednio:

• 18 dni roboczych - po roku pracy,

• 20 dni roboczych - po 6 latach pracy,

• 26 dni roboczych - po 10 latach pracy.

Za dni robocze uważa się wszystkie dni, z wyjątkiem niedziel i świąt określonych odrębnymi przepisami oraz dni wolnych od pracy wynikających z rozkładu czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy (art. 154 k.p.).

Do stażu pracy, od którego zależy wysokość urlopu, wlicza się, w myśl art. 154 k.p., okresy poprzedniego zatrudnienia bez względu na występujące w nim przerwy oraz sposób ustania stosunku pracy.