Koszty uzyskania przychodów w 2002 roku

Przepisy dotyczące kosztów uzyskania przychodów są bardzo rozbudowane. Ich konstrukcja, określona w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oparta jest na swoistej klauzuli generalnej stanowiącej, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszystkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkami taksatywnie wymienionymi w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawy podatkowe nie precyzują, jakimi cechami powinny charakteryzować się wydatki, aby można było zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów, dlatego źródłem wiedzy na ten temat jest orzecznictwo.

Ustawy podatkowe mówią o ponoszeniu kosztów „w celu osiągnięcia przychodów”. Określony wydatek można uznać za koszt uzyskania przychodu, gdy między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Istnieją jednak sytuacje, w których ten związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny (por. wyrok NSA z 29 listopada 1994 r., sygn. akt SA/Wr 1242/94; ONSA z 1996 r. nr 1, poz. 11). Każdą więc sytuację należy rozpatrywać odrębnie, stosując zasady zdrowego rozsądku.