Pojęcie „elastyczne formy zatrudnienia” używane jest coraz powszechniej jako synonim lekarstwa na całe zło polskiego rynku pracy. Nawet najlepiej jednak dobrane słowa-klucze nie rozwiążą problemów bezrobocia. Ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych obowiązuje ledwie dwa lata i nic dziwnego, że jej zapisy wywołują tak dużo kontrowersji wśród przedstawicieli agencji zatrudnienia, pracodawców-użytkowników, jak i osób, które decydują się podjąć taki właśnie rodzaj pracy. Najwięcej trudności sprawia tym trzem podmiotom sporny zapis dotyczący ograniczenia do 12 miesięcy czasu świadczenia pracy przez pracownika tymczasowego u jednego pracodawcy-użytkownika w ciągu trzech lat. Nie jest też łatwe w praktyce ustalenie obowiązków agencji związanych z przeprowadzeniem badań lekarskich przez pracowników tymczasowych oraz ich uczestnictwem w szkoleniach BHP. W liberalnej Wielkiej Brytanii przepisy o pracy tymczasowej są łagodniejsze niż w Polsce. Tylko czy lepiej są zabezpieczone prawa samych pracowników tymczasowych?

Praca tymczasowa to w Polsce fakt, to wręcz zdrowy przejaw normalności na krajowym rynku pracy. Trudno więc znaleźć powody, dla których w warunkach tak wysokiego poziomu bezrobocia nie wykorzystujemy tej instytucji jako jednego z narzędzi służących jego zmniejszaniu. Dlaczego uparcie negujemy osiągnięcia tych państw, w których promuje się elastyczność i zapewnia dostępność różnorodnych form zatrudnienia, włącznie z odważnym otwarciem swoich rynków pracy na obcokrajowców? Wolimy demonizować zjawisko pracy tymczasowej koncentrując się na niezwykle kosztownych dla wszystkich podatników programach osłonowych, zamiast przygotować wielowymiarowy plan działań na rynku pracy, uznając pracę tymczasową za pełnoprawną, alternatywną formę zatrudnienia. Życzyłabym sobie, abyśmy mieli odwagę wypracować polski model pracy tymczasowej, korzystając z doświadczeń tych, którzy potrafili takie systemy stworzyć i efektywnie zastosować w innych państwach.