ZASADY ROZLICZANIA PODRÓŻY SŁUŻBOWYCH

Przepisy prawa pracy oraz przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia „podróż służbowa”. Jednak z przepisów prawa pracy można wywnioskować, że przez to pojęcie ustawodawca rozumie wykonywanie przez pracownika, na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. A zatem, aby jakiś wyjazd mógł być uznany za podróż służbową, muszą zostać spełnione dwa warunki:

- wyjazd odbywa się na polecenie pracodawcy,

- jest to wyjazd poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałe miejsce pracy pracownika.

Na temat charakteru podróży służbowych wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z 2 grudnia 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 2045/98) stwierdził: „O podróży służbowej oraz o przysługujących z tytułu jej odbywania należnościach (dietach, kosztach podróży) decyduje to, że określone zadanie w ramach świadczonej pracy wykonywane jest poza miejscem ustalonym w umowie o pracę jako miejsce jej wykonywania”. W uzasadnieniu wyroku z 7 stycznia 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 793/98) stwierdzono: „Wykonywanie przez pracownika pracy poza granicami kraju może być uznane za wykonywanie zadań w ramach »podróży służbowej« jedynie wówczas, gdy wykonywanie tego zadania odbywa się w miejscu, które nie jest - według umowy o pracę - miejscem stałego jej wykonywania”. Natomiast w wyroku z 11 lutego 1999 r. (sygn. akt II UKN 466/98) sąd stwierdził: „Dla pracownika zatrudnionego na zagranicznej budowie o stałej lokalizacji miejsca wykonywania pracy podróżą służbową jest delegowanie do innej miejscowości w kraju zatrudnienia za granicą, w celu załatwienia spraw związanych z realizacją tej budowy”.