Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego dla pracowników

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy. Za wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uważa się przychód pracownika, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, finansowanych ze środków pracownika.

Zgodnie z ustawą z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za:

1) sześć miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy,

2) 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, gdy wynagrodzenie ulega znacznemu wahaniu ze względu na charakter pracy lub zasady wynagradzania. Kategorie pracowników, którym podstawę wymiaru zasiłku chorobowego oblicza się z 12 miesięcy kalendarzowych, określone są w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 sierpnia 1999 r.

W przypadku pracowników zatrudnionych w systemie prowizyjnym lub czasowo-prowizyjnym albo w systemie akordowym, podstawa wymiaru zasiłku jest ustalana z uwzględnieniem wynagrodzenia wypłaconego za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy, jeżeli choćby za jeden z tych 12 miesięcy pracownik otrzymał wynagrodzenie prowizyjne lub akordowe. Zasada ta nie ma zastosowania, jeżeli w wyniku zmiany zasad wynagradzania składniki te podlegają wyłączeniu z podstawy wymiaru zasiłku jako składniki nie ulegające zmniejszeniu za okres pobierania zasiłku albo są wyłączone z podstawy wymiaru zasiłku jako składniki przysługujące do określonego terminu lub składniki, których wypłaty zaprzestano.