Ustawa o rachunkowości w 2002 roku

Ustawa o rachunkowości w 2002 roku

Niniejszy tekst jest jedynie niewielkim wycinkiem materiału, z którym mogli się zapoznać uczestnicy szkolenia organizowanego przez „Doradcę Podatnika”.

Ustawa o rachunkowości z 29 września 1994 r. stanowiła wówczas akt normatywny o doniosłym znaczeniu dla polskiej rachunkowości.

Dostosowując przepisy o rachunkowości do zasad funkcjonowania podmiotów według reguł gospodarki rynkowej wzorowano się przede wszystkim na dyrektywach Unii Europejskiej oraz – jeżeli to było możliwe w ówczesnych warunkach – na postanowieniach Międzynarodowych Standardów Rachunkowości.

Akt ten stał się prawem bilansowym autonomicznym względem prawa podatkowego, a tym samym podnoszącym, choćby tylko z tego względu, rangę przepisów o rachunkowości. Zerwano tym samym z kilkudziesięcioletnią praktyką podporządkowania przepisów o rachunkowości prawu podatkowemu.

Wprowadzone w latach dziewięćdziesiątych zmiany przepisów o rachunkowości były w naszych warunkach wręcz rewolucyjne, choć dyrektywy i standardy, które stanowiły wzorzec zmian, powstały w świecie w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku i z czasem wymagały zmian.

W ciągu kilkuletniego okresu obowiązywania ustawy o rachunkowości wiele się zmieniło w gospodarce polskiej. Umocniła się gospodarka rynkowa z wszelkimi jej atrybutami. Przepisy ustawy stawały się w znacznej mierze nieadekwatne do rzeczywistości gospodarczej, z takimi rozpowszechniającymi się zjawiskami gospodarczymi, jak: coraz bardziej swobodny i coraz szerszy przepływ kapitałów, rozwój grup kapitałowych, łączenie się spółek, wykorzystywanie różnorodnych instrumentów finansowych, rozpowszechnianie się nowych form finansowania inwestycji, na przykład leasingu.