Zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia

Zasiłek chorobowy po ustaniu zatrudnienia

Zasiłek chorobowy przysługuje pracownikowi zarówno w czasie zatrudnienia, jak i po jego ustaniu. Prawo do zasiłku przysługuje po ustaniu zatrudnienia, jeśli spełnione zostały warunki obowiązujące w czasie zatrudnienia oraz dodatkowe warunki obowiązujące tylko po ustaniu zatrudnienia.

Zgodnie z ustawą z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje osobie, która stała się niezdolna do pracy:

1) w czasie zatrudnienia (ubezpieczenia chorobowego) i niezdolność do pracy trwa po ustaniu tego ubezpieczenia,

2) po ustaniu zatrudnienia.

W pierwszym przypadku nie jest istotne, jak długo trwa niezdolność przypadająca po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Zasiłek chorobowy może przysługiwać nawet, jeżeli okres niezdolności do pracy przypadający po ustaniu zatrudnienia trwa tylko kilka czy kilkanaście dni.

W drugim przypadku warunkiem nabycia prawa do zasiłku jest to, aby niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania zatrudnienia. W razie zachorowania po ustaniu zatrudnienia na chorobę zakaźną, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub inną chorobę, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby, prawo do zasiłku chorobowego przysługuje, pod warunkiem że zachorowanie nastąpiło nie później niż w ciągu 3 miesięcy (90 dni) od ustania zatrudnienia. Ustawa nie określa rodzajów schorzeń kwalifikujących do zastosowania tego przepisu. Decyduje o tym lekarz leczący. Dla podmiotu wypłacającego zasiłek po ustaniu zatrudnienia, a jest nim zawsze oddział ZUS, informacją o zakwalifikowaniu do tego rodzaju schorzenia jest kod literowy „E”, który w takim przypadku lekarz leczący powinien zamieścić w druku zwolnienia lekarskiego (ZUS ZLA).