Jak zwolnienie z powodu siły wyższej i urlop opiekuńczy wpłyną na prawo do trzynastki

Z tych nowych uprawnień pracownicy mogli skorzystać już w ubiegłym roku. Mimo podobnego charakteru trzeba potraktować je inaczej przy ustalaniu dodatkowego wynagrodzenia rocznego

Do końca marca 2024 r. pracodawcy jednostek sfery budżetowej mają obowiązek wypłacić dodatkowe wynagrodzenie roczne, tzw. trzynastki, za 2023 r. Ten termin obowiązuje również w odniesieniu do byłych pracowników, nawet tych, którzy przeszli na emeryturę lub rentę. Jedynie pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, wynagrodzenie roczne wypłaca się wcześniej, bo w dniu rozwiązania stosunku pracy. Zasady nabywania prawa do trzynastki oraz jej wysokość reguluje ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (dalej: ustawa).

Pełna lub proporcjonalna

Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, tj. od pierwszego do ostatniego dnia roboczego tego roku. O prawie do pełnej trzynastki decyduje więc odpowiednia długość okresu przepracowanego u oznaczonego pracodawcy w roku kalendarzowym, za który ona przysługuje. Nie jest brany pod uwagę ani ogólny staż pracy (u różnych pracodawców), ani cały dotychczasowy okres zatrudnienia w danej jednostce. Liczy się okres wykonywania pracy u jednego pracodawcy, przy czym nie chodzi tu o ciągłość pracy. Przy ustalaniu uprawnień „trzynastkowych” nie ma znaczenia wymiar czasu pracy lub rodzaj umowy o pracę (terminowa, bezterminowa, na zastępstwo).