Jakie umowy uwzględniać przy ustalaniu wysokości świadczeń chorobowych

Płatnik przy obliczaniu zasiłku powinien brać pod uwagę wynagrodzenie tylko z miesięcy nieprzerwanego zatrudnienia. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy przerwa przypadała na dzień ustawowo wolny od pracy

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 36 ust. 1‒2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej: ustawa zasiłkowa) podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli zaś niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy zatrudnienia, to podstawę wymiaru stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. Może się jednak zdarzyć, że w okresie, który zgodnie z powyższymi regułami powinien być brany pod uwagę do obliczenia zasiłku, pracownik po kolei miał zawartych kilka umów o pracę – z tym samym pracodawcą lub z różnymi. Wówczas należy zastosować zasadę określoną w art. 36 ust. 4 ustawy zasiłkowej, z którego wynika, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy.