Dodatkowe składniki wynagrodzenia - zasady przyznawania i wypłaty (cz. 1)

Pracodawcy mają możliwość swobodnego kształtowania systemów wynagradzania, przyznając pracownikom obok obligatoryjnych elementów płacy również dobrowolne składniki wynagrodzenia. W większości mają one działanie motywacyjne.

Przyznawanie nieobowiązkowych składników wynagrodzenia

Wprowadzenie dodatkowego składnika wynagrodzenia jest swobodną decyzją zakładu pracy. Powinna być ona poprzedzona gruntowną analizą specyfiki prowadzonej działalności, aby jak najlepiej dobrać określony składnik do obowiązującego systemu wynagrodzeń (np. prowizja w firmie handlowej). Niejednokrotnie prawo do określonych składników płacowych jest wynikiem negocjacji i kompromisu między pracodawcą a związkiem zawodowym lub przedstawicielem załogi. W zależności od wielkości zakładu pracy i działających związków zawodowych zasady wynagradzania pracowników dodatkowymi składnikami powinny być zawarte w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub umowach o pracę. Możliwe są również kompleksowe uregulowania dotyczące określonych świadczeń pieniężnych, takich jak np. premia w odrębnym, równolegle obowiązującym regulaminie premiowania. Prawo do dodatkowych składników płacowych może być wprowadzone do już funkcjonujących aktów wewnątrzzakładowych przez ich zmianę przy zachowaniu ustanowionej prawem procedury. Pracodawcy, którzy zamierzają wprowadzić zmiany do układu zbiorowego pracy, na mocy których nastąpi podjęcie wypłaty danego składnika wynagrodzenia, muszą uzgodnić je z zakładową lub ponadzakładową organizacją związkową. Zmiany, o których mowa:

1) wprowadza się w drodze tzw. protokołów dodatkowych, które należy zarejestrować w odpowiednim rejestrze układów zakładowych bądź układów ponadzakładowych, prowadzonych odpowiednio przez właściwego okręgowego inspektora pracy albo ministra ds. pracy,